لب دوست

گـــــرچه از هر دو جهان هیچ نشد حاصل ما      غــــم نباشد، چـــــــو بـــــود مهر تو اندر دل م

حاصل کونْ و مکان، جمله ز عکس رخ توست     پس همین بس که همه کوْن و مکانْ حاصل م

جملـــــــه اسرار نهان است درونِ لب دوست     لب گشا! پـــــــرده بــــــــرانداز ازین مشکل م

یـــــــــــا بکش یــا برَهان زین قفس تنگ، مرا     یا بــــــــرون ساز ز دل، ایـــــن هــوس باطل م

لایـــــق طوْف حــــــــــریم تو نبـــــــــودیم اگر     از چــــــه رو پس ز مــــحبت بسرشتى گِل ما؟

هوای وصال

در پیچ و تــــــــاب گیسوى دلبر، ترانه است             دل بـــــــــــرده فدایى هر شاخ شانــــــه است

جان در هــــــــواى دیدن رخسار ماه توست             در مسجد و کنیســــه نشستن بهانــــــه است

در صیــــــــد عــــــارفان و ز هستى رمیدگان            زلفت چـو دام و، خــــال لبت همچو دانــه است

انـــــدر وصــــــــال روى تو اى شمس تابناک            اشکــــــــم چــــو سیل جــانب دریـــا روانه است

در کــوى دوست، فصل جوانى به سر رسید             باید چــــــه کرد؟ این همه جــور زمـــانــــه است

امــــــواج حُسن دوست، چو دریاى بى‏کران              این مستِ تشنه کــــامْ غمش در کــــرانه است

میخـــــــــــانه در هواى وصالش طرب کنان               مطرب به رقص و شـــادى و چنگ و چَغانه است

بار یار

اکنون که در میکده بسته است به رویم        بهتر کــــه غم خـــــویش به خمــّار بگویم

من کشتــه آن سـاقى و پیمانه عشقم         مــــن عــــــــاشِق دلداده آن روى نکویم

پروانــــــه صفت در بــرِ آن شمع بسوزم         مجنــــــــــــونم و در راه جنون بادیه پویم

راز دل غمـــــدیده خـــود را به که گویم؟         مـــن تشنه جام مى از آن کهنه سبویم

بــــــردار کتاب از بــــــرم و جام مى آور           تا آنچه که در جمع کتب نیست، بجویم

از پیچ و خـــم عِلم و خرد، رخت ببندم            تا بــــــــــار دهد یار، به پیچ و خم مویم

جام جان

در دلم بـــود که جان در ره جانان بدهم      جان ز من نیست که در مقدم او، جان بدهم

جام مى ده که در آغوش بتى جا دارم       کــــه از آن جـــــــایزه بر یوسف کنعان بدهم

تـــــا شدم خادم درگاه بت باده فروش      به امیــــــران دو عـــــــالم همـه فرمان بدهم

از پریشانى جانم ز غمش، باز مپرس       ســـر و جـــــــان در ره آن زلف پریشان بدهم

زاهد، از روضه رضوان و رخ حور مگوى       خَـــــم زلفش نـــه به صد روضه رضوان بدهم

شیخ محراب ، تو و وعده گلزار بهشت      غمــــزه دوست نشــــاید که من ارزان بدهم